Wystawa malarstwa Morfologia cienia

„Cień , który materialnie nie istnieje, opisuje obserwowane przedmioty, dostarcza wielu informacji. W archeologii powietrznej jest to główny instrument do lokalizowania kurhanów i nasypów ziemnych. Tylko w niektórych porach dnia jesteśmy w stanie dostrzec te odkrycia. Ta pora zwana jest przez archeologów: porą lynchets . Wczesny ranek, kiedy słońce jest jeszcze nisko na horyzoncie silne boczne światło za pomocą cienia naturalnie wydobywa rzeźbę terenu. Doniosłe znaczenie ma fakt, że każde mechaniczne naruszenie gleby dokonane przez człowieka jest praktycznie rzecz biorąc niezniszczalne. Niezależnie od roślin pokrywających dany fragment, z lotu ptaka widzimy wyodrębnione w odcieniu plamy.” Klaudia Zawada

Klaudia Zawada

Urodzona w 1990r. w Katowicach. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, na kierunku malarstwo. Dyplom zrealizowała w pracowni prof. Mariana Waldemara Kuczmy i prof. Wojciecha Kaniowskiego. Obecnie studentka studiów doktoranckich na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

Wystawa malarstwa Re-interpretacje

Rzeczywistość przejawiająca się w postaci różnorakich zapisów nigdy nie jest tożsama, jednakowa i zrozumiała, niemożliwe staje się odnalezienie całościowego jej sensu, czy kryjącej się za nią prawdy. Jawi się jako pasmo następujących po sobie śladów, które odsyłają do kolejnych – i tak w nieskończoność - każde zdarzenie to milcząca mnogość innych wydarzeń. Interpretacja zapisu rzeczywistości jest wyłącznie wieloraka, nigdy zaś jedna i prawdziwa.
Cykl obrazów zatytułowany „Re-interpretacje” stanowi próbę re-konstytucji własnych wspomnień poprzez zestawienie na jednej płaszczyźnie elementów wielu różnych wydarzeń (zarejestrowanych na fotografiach). Sytuując te fragmenty w nowym „środowisku” stwarzam tym samym pretekst do ewolucji znaczeń. W ten sposób czas przestaje być liniowy, zostaje zaburzony jego porządek, a zdekontekstualizowane zdarzenia stają się nomadyczne. W rezultacie z serii wydarzeń powstaje zupełnie nowa, odrębna (dająca się różnorako odczytać) historia, nadająca tym wspomnieniom świeży kontekst, hierarchię, zależności bądź okoliczności. Bowiem każde zdarzenie znajduje swoje odbicie w kolejnym, buduje wespół z innymi nieustannie rozrastający się splot. Na pozór nie mające nic wspólnego ze sobą postacie, przestrzenie (obciążone swoją odrębną przynależnością do konkretnej sytuacji czy daty) nagle zaczynają tworzyć razem spójną całość, jak gdyby od zawsze istniała pomiędzy nimi jakaś ścisła relacja.

Marta Czarnecka

Urodzona 25 czerwca 1991 r. w Tarnowskich Górach, obecnie doktorantka w zakresie Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Tarnowskich Górach. W 2015 r. obroniła dyplom magisterski z wyróżnieniem z Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, w Pracowni prof. Ireneusza Walczaka. Artystka tworząca głównie malarstwo, jak również i inne sztuki wizualne, takie jak rysunek, sitodruk, instalacja etc.

Wystawa Kamila Pieczykolana „Wędrówki fotonów” to trzecia prezentacja z cyklu Bryły Platona – wspólnego projektu Galerii Sztuki Platon i Klubokawiarni Mleczarnia, pod patronatem Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016.

Kamil Pieczykolan – student V roku malarstwa w pracowni Wojciecha Lupy oraz Łukasza Huculaka, na Akademii Sztuk Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.Laureat licznych prestiżowych wyróżenień, m.in. aureat Grand Prix VIII Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego Lubaczów 2014 oraz nagrody w międzynarodowym konkursie rysunkowym FID Prize 2016 w Paryżu .

Poczucie bycia obecnym w przestrzeni jest problemem, który bardzo mnie zajmuje. Jest tak wiele interpretacji i sposobów na doświadczenie „bycia”. Jeśli istnieje „ja” w ogóle, to jaka duża porcja mnie jest potrzebna do bycia częścią otoczenia? I dalej, idąc tym tropem, jaka porcja mnie jest potrzebna, żeby stworzyć obraz?

Do niedawna jeszcze próbowałem rysować formy, które nie mogłyby istnieć w naszym wymiarze. Sposób myślenia podobny do wymyślania światów nie zbudowanych z elementów, z których składa się świat, w którym żyjemy. Próbwałem wymyśleć alternatywę dla przestrzeni, światła, wszystkiego. Coś innego na miejsce fizyki, języków, dżwięku, objętości, żywych stworzeń, kolorów czy podróżującego światła.

Ten proces sprawiał mi ból. Kiedy o czymś myślę, od razu wyobrażam sobie okoliczności, które pozwalają temu czemuś funkcjonować, ale nie mogę tego robić myśląc o obiekcie, który nie może mieć kształtu, nie może istnieć, nie może mieć masy ani być zrobiony z atomów, w ogóle nie może być obiektem. Nie może mieć nic wspólnego z naszym światem i jego prawami.

Napotykając te trudności zaakceptowałem niemożliwość stworzenia zupełnie nowego środowiska, opartego o nowe prawa – zamiast tego postanowiłem oddać się studiowaniu światła i jego zachowania, tego jak opowiada o materii i użyć tej wiedzy do popchnięcia granic patrzenia, tworzyć obrazy, które są równoległe do natury, ale osobne od niej.  Kamil Pieczykolan

Wystawa malarstwa Anny Kiszki, studentki Akademii Sztuk Pieknych we Wrocławiu, to kolejna odsłona projektu Bryły Platona.

Anna Kiszka- urodzona 7 lipca 1994r. w Rybniku. Obecnie studentka III Roku Malarstwa w pracowni prof. Mariana Waldemara Kuczmy na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. Powstańców Śląskich w Rybniku. Laureatka I miejsca na V Ogólnopolskiej Pleneriadzie Uczelni Artystycznych w Kazimierzu Dolnych oraz kilku konkursów na malarstwo ścienne we Wrocławiu m.in. w Centrum Technologii Audiowizualnych.

W mojej twórczości skupiam się na przetwarzaniu elementów z otaczającej mnie
rzeczywistości, tak aby powstał z nich mój osobny, autonomiczny świat. Łączy on
zarówno niesłychanie inspirujące mnie formy organiczne, różnorodne często
nietrwałe i ulotne struktury jak i konkretne formy. W malarskich poszukiwaniach
opieram się na znalezieniu momentu kiedy te dwa pozornie antagonistyczne
obszary nie tylko się przeplatają, ale są również zespolone i uzupełniają się.
Ostateczna treść może wydawać się zagadkowa, ale jest to zamierzone. Staram
się zachować na obrazach pewien obszar niedookreślenia, który pozwoli odbiorcy
na poruszanie się w ich przestrzeni trochę intuicyjnie i za pomocą własnej
wyobraźni. Anna Kiszka

Grzegorz S. Tomasiak zajmuje się pisaniem ikon, malarstwem, grafiką, rzeźbą, projektowaniem graficznym i fotografią cyfrową. Nie tylko biegle posługuje się tradycyjnymi technikami w sztukach plastycznych, ale również zadziwia pomysłowością w użyciu nowych mediów w sztuce. Od 2012 r. zajmuje się pisaniem Ikon w układzie kodu QR. Jest to Alfanumeryczny, dwuwymiarowy, matrycowy kod kreskowy – modularny i stałowymiarowy, będący wg autora czynnikiem wymiaru perspektywy w Ikonie. Jest to nowy rodzaj przedstawień współczesnych Ikon, gdzie główną kompozycją jest treść ukryta w kodzie. Skonstruowane formy zawierają tekst opisu Ikony. Wygenerowany kod napisany na Ikonie daje się odczytać w pełni przez aplikację na smartfonie.

Koncepcje QR kodu w malarstwie tablicowym

Niniejsza wystawa w ramach projektu dla młodych artystów – Bryły Platona w wrocławskiej Klubokawiarni Mleczarnia jest próbą przedstawienia prac w tematyce malarstwa tablicowego. Na wystawie wystawione są Ikony w alfanumerycznym, dwuwymiarowym, matrycowym kodzie kreskowym – modularnym i stałowymiarowym, będącym czynnikiem sfery w wymiarze perspektywy w Ikonie. Prawie połowa lub całość Ikony jest zapisana w sposób odbiegający od tradycyjnej konwencji ikonicznej. Kulminacyjny moment przedstawiający wybraną scenę jest zasłonięty kodem. Kodem będącym formą ukazującą na pierwszy rzut niezrozumiały układ kwadratów. Połączone ze sobą kwadraty kryją w sobie zapisaną informację. W przeciwieństwie do twórczości Ryszarda Winiarskiego są to precyzyjnie wygenerowane układy kwadratów. Skonstruowane formy zawierają zapisaną treść tematu Ikony wraz z inskrypcją wybranej księgi Starego lub Nowego Testamentu.

Urodzona w 1986 roku artystka z wyróżnieniem ukończyła Malarstwo w pracowni prof. J. Rykały i prof. A. Kowalskiego. Prezentowana wystawa pod tytułem "64 m²" łączy osobistą przeszłość i teraźniejszość Moniki Mysiak. Z jednej strony biel pościeli, prześcieradeł, obrusów i serwetek nawiązuje do tego co zostało po jej potomkiniach. Ta subtelna metafora przeszłych pokoleń jest w stanie wyrazić codzienne emocje artystki, dzięki niej Monika Mysiak kreuje intymne reprezentacje teraźniejszości zamkniętej na powierzchni sześćdziesięciu czterech metrów jej domu-pracowni.
Prace artystki, utrzymane przede wszystkim w bielach i szarościach, przyciągają czystością, lekkością, kobiecością i tajemniczością. Precyzja sztuki Mysiak i enigmatyczny charakter jej obrazów są dla odbiorcy jak zaproszenie do poszukiwania własnego intymnego kąta.

Draperie pozbawione swojej znajomej formy, rozczłonkowane, nabierają nowych cech i znaczeń.  Ów brak przewrotnie je hartuje. Pierwotnie wiotkie i delikatne, stają się podobne spiżowym posągom.

Urodziła się w 1990 roku we Wrocławiu. Od 2012 roku studiuje malarstwo na ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu. W malarstwie poszukuje intrygi oraz ciekawego zderzenia substancji. Ceni niedopowiedzenia, które według artystki wyzwalają twórczy potencjał interpretacji.